نامهای حضرت مهدی علیه السلام در قرآن در تنزیل و تأویل آن-بخش چهارم

۴-کلمه تامه

قال الله تعالی : « وَتَمَّتْ کَلِمَتُ رَبِّکَ صِدْقًا وَعَدْلاً لاَّ مُبَدِّلِ لِکَلِمَاتِهِ …» ^{(سوره انعام ۱۱۵)} . کلمه پروردگارت از روی راستی و عدل تمام گردید ، هیچ مبدّل ( تبدیل کننده ای ، کسی کلمه ای را به جای کلمه ای دیگر قرار دهد ) برای کلماتش نیست .

در زیارت ال یس از زیارت ویژه امام زمان عج می خوانیم : « اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ حُجَّتِکَ فِی أرْضِکَ … وَکَلِمَتِکَ التَّامَّهِ فِی أرْضِکَ » . خدایا درود فرست بر محمد که حجت تو در زمین توست …. و کلماتت در زمینت .

دو حدیث زیبا :

۱-   مرحوم آقای سید محمد مستنبط مؤلف کتاب با ارزش « القطره » از تفسیر البرهان نقل میکند که غیر واحد از اصحـــاب ما روایت کرده اند که او ( گویا مراد امام صادق (ع) است ) « لا تَتَکَلَّمُوا فِی الامَامِ فَإِنَّ الامَامَ یَسْمَعُ الْکَلامَ وَهُوَ فِی بَطْنِ أمِّهِ فَإِذَا وَضَعَتْهُ کَتَبَ الْمَلَکُ بَیْنَ عَیْنَیْهِ وَتَمَّتْ کَلِمَهُ رَبِّکَ صِدْقاً وَعَدْلاً لا مُبَدِّلَ لِکَلِماتِهِ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ فَإِذَا قَامَ بِالامْرِ رُفِعَ لَهُ فِی کُلِّ بَلْدَهٍ مَنَارٌ یَنْظُرُ مِنْهُ إِلَى أعْمَالِ الْعِبَادِ »

در امر امام سخن نگویید پس زیرا امام سخن را می شنود در حالی که در شکم مادرش است پس هر گاه مادرش او را بر زمین بگذارد –  یعنی بزاید –  فرشته بین دو چشمش بنویسد : و کلمه پروردگارت از روی راستی و عدل به پایان رسید در حالی که هیچ تبدیل کننده ای برای سخنانش نیست و او شنوای داناست . پس هر گاه به امر قیام کند  برای او در هر شهری مناره ای از نور افراشته گردد که از آن به اعمال بندگان بنگرد . و در روایات یونس بن طبیان است که ( امام ع) بعد از تفسیر آیه فرمودند : « فاذا خرج الی الارض اوتی الحکمه و زیّن بالعلــم و الوقــار و البس الهیبه و جعــل له مصباح من نور فعرف به الضمیر و یری به اعمال العباد »

پس هر گاه به سوی زمین بیرون شود به او حکمت عطا شود و به علم و وقار زینت داده شود و بر تن او هیبت پوشیده شود و برایش چراغی از نوری قرار داده که با آن ضمیر مردمان را بشناسد و به آن اعمال بندگان را  ببیند .

۲-   مرحوم سید هاشم بحرانی (ره)  در کتاب معاجز الامام المهدی ( صلوات الله علیه ص ۱۵ ) از کتاب حسین بن همدان حضینی روایت کند که نامبرده به سند متصل از عده ای از مشایخ مورد اعتماد که مجاور دو امام – یعنی حضرت هادی و حضرت عسکری علیهما السلام بودند نقل می کند که دو سید ما ابی الحسن و ابی محمد علیهما السلام فرمودند : ان الله عزوجل اذا اراد ان یخلق الامام ….

«  وَتَمَّتْ کَلِمَتُ رَبِّکَ صِدْقًا وَعَدْلاً لاَّ مُبَدِّلِ لِکَلِمَاتِهِ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ »

پس هر گاه به دنیا آید به امر خدا بایستد و برای او عمودی از نور در هر مکانی بلند گردد که در آن به آفریده ها و اعمالشان نظر افکند و امر خدا به او در آن عمود فرود آید و عمود در برابر دو چشمش  نصب شود هر کجا که قرار گیرد و نظر افکند . و الحمدالله .

حال آنکه می گوییم امام کلمه تامه است یعنی چه ؟ گویا می خواهد با زبان خود ما ، با ما صحبت کند . گاه انسان در محاورت و یا در نوشته خویش کلمه ای ذکر می کند و می بیند آن ناقص است ، رسای در معنای مراد نیست . لذا آن را حذف می کند و بدل و به جای آن کلمه ای دیگر می آورد . حال خدای بزرگ به ما می گوید : این امام من کلمه تمام من است ، نقصان در او نیست . تابلوی تمام نمای هر آن چیزی است که خواستم از طریق امام به شما ابلاغ کنم و کسی هم نمی تواند بر امام خرده بگیرد و بخواهد کس دیگری را جایگزین امام ( ع ) کند . حال گوییم امام عصر ( ع )‌ از منظر دیگری نیز کلمه تامه است . یعنی ولایت با امام زمان (عج) پایان یافته است . آنچنان از عظمت روحی برخوردار است که خدای بزرگ در علم بی منتهایش گذشته هیچ کس از این پس به مثل و مانند این آقا به دنیا نخواهد آمد تا چه رسد به اشرف از او . در دعای غیبت امام زمان ( عج ) می خوانید :

« فَإِنَّهُ عَبْدکَ الَّذِی اسْتَخْلَصْتَهُ لِنَفْسِکَ وَارْتَضَیْتَهُ لَنُصْرَ دینکَ وَ اصْطَفَیْتَهُ بِعِلْمِکَ وَعَصَمْتَهُ مِنَ الذُنُوبِ وَبَرَأتَهُ مِنَ العُیُوبِ وَاظّلَعْتَهُ عَلَی الغُیُوبِ وَأَنْعَمْتَ عَلَیْهِ وَطَهَّرْتَهُ مِنَ الرِّجْسِ وَنَقَّیْتَهُ مِنَ الدَّنَسِ» . پس همانا او ، یعنی مهدی (ع) تنها بنده توست که او را برای خود خالص گردانیده ای و او را برای یاری دینت پسندیده ای و او را با آن علت – دانش بیکرانت – برگزیدی و او را از همه گناهان پاک نمودی و او را از عیبها بری نمودی ..