غنا و موسیقی از دیدگاه اسلام جلسه اول

حقیقت دین چیست؟

همه هستی تجلیگاه علم وقدرت وحکمت وسایرصفافت نامتناهی حضرت حق‹‹تبارک وتعالی›› است.

دین نیز جلوه ای از جلوه های حضرت حق دراین عالم است که خدای متعال علم وحکمت، محبت ورحمتش را در دین نسبت به بندگانش ظاهر وآشکارنموده که خواسته از این راه رحمت بی منتهایش را بر بشر ظاهر و آشکار گرداند تا به بشر توان حرکت بسوی تعالی وکمال را تا آن حد عطا کند که مصداق این حدیث شریف قدسی گردد.

عبدی اطعنی حتی اجعلک مثلی

‹‹ بنده من ، مرا اطاعت کن تا تورا مثل خودم قرار دهم ››

و در یک کلمه می توانیم بگوییم دین نمایانگر محبت خدا به بنده اش می باشد.

دراین قسمت نمونه هائی از اظهار محبت خدا به بندگانش از قرآن کریم را نقل می کنیم:

نبی عبادی انی انا الغفور الرحیم

‹ به بندگام خبر ده که همانا من، من بسیار آمرزنده ومهربانم››

واذا سئلک عبادی غنی فانی اجیب دعوه الداع اذا دعانی فلیستجیبوا لی ولیومنوا بی لعلهم یرشدون.

‹‹ هر گاه بندگان من درباره من از تو سوال کردند، پس من نزدیکم جواب می دهم دعوت دعا کننده را، وقتی مرا بخواند، پس باید به دعوت من پاسخ گویند وبه من ایمان آورند، امید است که هدایت شود .

والهکم اله واحد لا اله الا هو الرحمن الرحیم

و خدای شما خدای یکتاست و معبود به حقی جزاونیست، هم او که رحمن ورحیم است.

وهمچنین آیات آخر سوره حشر:

هوالله الذی لا اله الا هو عالم الغیب و الشهاده هو الرحمن الرحیم .

آن خدا همان است که جز او معبودی نیست، دانای نهان وآشکار است، همو که رحمن ورحیم است.

هو الله الذی لا اله الا هوالملک القدوس السلام المومن المهیمن العزیز الجبار المتکبرسبحان الله عما یشرکون.

آن خدا کسی است که معبودی جز او نیست همان سلطان منزه از هر عیب وسلامتی بخش، ایمنی آور و ناظر وشاهد، او که عزیز است، دارای جبروت وعظمت است وبزرگی مختص ذات اوست، پاک و منزه است پروردگار از آنچه که شریک قرار می دهند.

هو الله الخالق الباریء المصور له الاسماء الحسنی یسبح له ما فی السماوات والارض وهوالعزیز الحکیم  .

آن خدا تنها آفریدگاریست که روحها را ایجاد می کند واو صورتگر است و آن خدا تنها آفریدگار آفریننده روحها و تنها صورتگر است ، تنها اسماء نیکوتر به او اختصاص دارد، تسبیح می نماید او را هر چه که در آسمانها وزمین است .

نمونه ای از دعای افتتاح در موردمحبت خداوند به بندگانش :

یا رب انک تدعونی فاولی عنک و تتحبب الی فاتبغض منک وتتودد الی فلا اقبل منک کان لی التطول علیک فلم یمعنک ذالک من الرحمته بی والاحسان الی …

پروردگار من ، همانا تو مرا دعوت می کنی، پس من از تو روی می گردانم، تو اظهار محبت می کنی من دشمنیم را ظاهر می کنم  باز تو اظهار دوستی می کنی من از تو نمی پذیرم ، گویا من برتو منت دارم ویا به تو انعام نموده ام پس آن (پشت کردنها) واظهار دشمنی کردنها از سوی من : مانع از رحمت به من و احسانت بسوی من نمی شود .