نمونه هایی از کلام پر اعجازمولا در نهج البلاغه جلسه اول

• رَحِمَ اللهُ امرَءً عَرَفَ قَدرَهُ وَ لَم یَتَعَدَّ طَورَهُ : خدا رحمت کند شخصی را که قدر خویش بشناسد و پا از گلیم خویش فراتر نگذارد.
• اَلعالِمُ مَن عَرَفَ قَدرَهُ وَ کَفَی بِالمَرءِ جَهلاً اَن لایَعرِفَ قَدرَهُ : دانشمند(دانا) کسی است که اندازه ی خویش را بشناسد و در نادانی شخص همین بس که قدر و اندازه ی خود را نشناسد.
قدر در کلام مولا حدّ اقلّ دربرگیرنده ی دو معناست :
۱- شناخت قدر یعنی شناخت گوهره ی وجودی خویشتن
آنکس که پی به این گوهر ببرد خدای خویش را شناخته است ( مَن عَرَفَ نَفسَهُ فَقَد عَرَفَ رَبَّهُ ) و هم خود را آلوده ی به دنیا نکند و بداند که او را برای دنیا نیافریده اند و خدای بزرگ این دنیا را مهد تربیت او قرار داده است چنانچه در قرآن می فرماید : اَلَم نَجعَل الاَرضَ مِهاداً ، یعنی آیا ما زمین را گهواره ی (تربیت) او قرار ندادیم.
پس به نفس خود رسیدگی کند و از هرچه که اورا از صلاح و مصلحتش باز میدارد خودداری نماید.
اَیُّهاالنّاسُ اِنَّ لِاَنفُسِکُم ثَمَناً فَلا تبیعُوها بِغَیرِالجَنَّه : ای مردم همانا برای جانهای شما قیمتی است پس آنرا به غیر بهشت نفروشید .
۲- شناخت قدرِخود یعنی اندازه ی وجودی فرد در مقایسه با سایر انسانها که این امر هم در نهاد خانواده معنادار است و هم در اجتماع .
در خانواده ، زن و مرد، اندازه ی وجودیِ یکدیگر را بشناسند و نسبت به یکدیگر پا از گلیم خویش فراتر نگذارند و در حریم حقوق طبیعی و شرعی یکدیگر وارد نشوند و اینچنین است حال فرزندان نسبت به یکدیگر و فرزندان با پدر و مادر و به عکس .