امام قائم مهدی در آینه قرآن جلسه هفدهم

تفسیر آیات ششم و هفتم سوره بقره
« انَّ الّذین کفروا سواءٌ علیهم أ أنذرتهم ام لم تنذرهم لا یؤمنون. ختم الله علی قلوبهم و علی سمعهم و علی ابصارهم غشاوه و لهم عذابٌ عظیم.»
همانا کسانی که کافر شدند بر آنان مساوی است که آنان را بیم دهی (خطرات راه را به آنان گوشزد کنی) یا آنان را بیم ندهی، ایمان نمی آورند. خدا بر دل های آنان و بر گوش های آنان مهر زده و بر دیده های آنان پرده هایی است و برای آنان عذابی بزرگ است.
۱- در حدیث امام صادق (ع) به رقم ۲۸۵۴ از اصول کافی کفر در کتاب خدا یعنی قرآن بر پنج وجه آمده که امام به این صورت تقسیم کرده اند:
الف) کفر جحود بربوبیّه
ب) کفر جحود بر معرفه
ج) کفر به ترک آنچه که خدا حرام کرده
د) کفر بَراءه
ه) کفر نِعَم یعنی نعمت ها

در تفسیر کفر جحود به ربوبیّت فرموده اند و آن قول کسی است که می گوید: « لا ربّ و لا جنّه و لا نار ، نه پروردگاری است و نه بهشتی و نه آتشی» و آن قول دو دسته از زنادقه است که به آنان دهریّه گویند و آنان کسانی هستند که می گویند: «و ما یهلکنا الاّ الدّهر ، جز روزگار ما را هلاک نکند» و آن دینی است که خودشان قرار داده اند برای خودشان به چیزهایی که خودشان آن را نیک شمرده اند بدون دقت در اندیشه هایشان و بدون اینکه چیزی از آنچه را که می گویند بتوانند تحقیق و تثبیت کنند و آن را ثابت نمایند. خدای عزّ و جلّ فرموده : « ان هم الاّ یظنّون ، آنان جز اینکه پیوسته گمان کنند که حقیقت آن است که خود می گویند چیزی نیستند.» و خدا فرموده : «انَّ الّذین کفروا سواء علیهم أ أنذرتهم ام لم تنذرهم لا یؤمنون (یعنی بتوحیدالله) همانا کسانی که کافر شدند بر آنان مساوی و برابر است که تو آنها را بیم دهی یا بیم ندهی ایمان نخواهند آورد (یعنی به توحید خدا)»
حال کسی که گرفتار کفر جحود به ربوبیت حضرت حق شده ممکن است در اصل منکر ذات باری تعالی باشد و خدای عالَم را رد کند و یا منکر خدای بزرگ نباشد ولی منکر ربوبیّت باری تعالی باشد. خدا را ربّ هر چیزی نداند چون اینها به یک دسته هایی از سخنان به ظاهر زیبا و فریبنده ی بدون اساس و پایه عقلی چنگ می زنند لذا حتی با بی اعتنایی کامل به سخنان رسول خدا (ص) از فرمایشاتش می گذرند و از آن فاکتور می گیرند گویا اصلاً آن را نشنیده اند واین بی اعتنایی های مکرّر که ناشی از خیالات باطن آنهاست سبب می شود که دیگر امید هر نوع هدایت از ایشان سلب و اینجاست که در ملکوت عالم مهر بر قلبها و گوشهای آنها زده می شود. مثل آنان مثل کسی است که پرونده اش تا به آخر سیاه است و حتّی خطّ سفیدی در آخر پرونده برایش باقی نمانده لذا با خطّ قرمز پرونده مختومه و آن را برای کیفر نهایی به دادگاه می فرستند و اینها خیالات باطنشان پرده ای در برابر دیدگانشان شده و چشم دیدن حقایق را از دست داده اند.
ایمان به حضرت مهدی (ع‍ج) از لوازم ایمان به ربوبیّت حضرت حقّ است.
آن کس که خدا را ربّ هر چیزی می داند نظام ربوبیّت را منحصر در ربوبیّت نفس حیوانی انسان نمی داند بلکه معتقد است که نفس و روح انسان نیز مشمول تربیت الهی است : «و نفسٍ و ما سوّیها . فالهمها فجورها و تقویها ، و قسم به نفس آدمی و آن خدائی که آن را همگون -و نیروهایش را همطراز با یکدیگر- قرار داد. سپس به این نفس ناپاکی و تقوایش را آموخته.» این انسان بالضروره معتقد به نظام تشریع دینی و هدایت روحی و در انتظار آینده ای خواهد بود که دین خدا بر همه شئون بشر حاکم می شود و تحقق آن نظام را معلول ضروری نظام ربوبیّ حضرت حقّ می داند و لذا انکار چنین آینده ای و امام آن مساوی با انکار حضرت رسول (ص) و در نتیجه انکار توحید ربوبیّ خدا در مرتبه ی اعلایش می شود.
امام صادق علیه السّلام فرمود : «من اقرّ الأئمّه و جحد المهدیّ امامته کمن اقرّ الأنبیاء و جحد محمّداً صلّی الله علیه و آله نبوّته ، هر کس امامان را اقرار نماید و انکار امامت مهدی (ع) نماید مانند کسی است که انبیاء را اقرار نماید و منکر نبوّت محمّد صلی الله علیه و آله گردد.»
به امام صادق علیه السّلام عرض شد : «فمن المهدیّ ، پس مهدی کیست؟» فرمود: «الخامس من ولد السّابع یغیب عنکم شخصه و لا یحلّ لکم تسمیته ، پنجمین امام از نسل هفتمین امام شخصش از شما غایب می شود و برای شما ذکر نامش حلال نیست.»