پایگاه اطلاع رسانی استاد غلامحسین خالقی
«و ان کنتم فی ریبٍ ممّا نزّلنا علی عبدنا فأتوا بسورهٍ من مثله وادعوا شهداءکم من دون الله ان کنتم صادقین * فان لم تفعلوا و لن تفلعوا فاتّقوا لناّر الّتی و قودها النّاس و الحجارهُ اعدّت للکافرینَ»
و اگر شما پیوسته در شکّ بوده اید از بعض آنچه که بر بنده مان نازل نموده ایم پس بیاورید سوره ای به مانند سوره ای که در آن شک دارید و گواهان خویش را از غیر خدا فرا خوانید، اگر شما راستگویانید. * پس اگر انجام دادید و هرگز انجام نخواهید داد پس پرهیز کنید از آتشی که مایه های شعله ورشدنش مردمان هستند و سنگهاست که برای کفّار مهیّا شده اند.
«القران ظاهر انیق و باطنه عمیق» قرآن ظاهرش زیبا و دل انگیز است و باطنش ژرف. «لا تفنی عجائبه» شگفتی هایش هرگز به پایان نرسد. و براستی این دو آیه اینچنین اند بنگر:
شرح:
در آغاز سوره فرمود: «لا ریب فیه» در این قرآن هیچ شکّی یا جای هیچ شکی نیست و حال گوید: و اگر پیوسته در شک هستید یعنی اگر پیوسته در شک زندگی می کنید گویا شک و ریب ظرف برای وجود شما و زندگی شماست. برای اینکه بنیان شک استوار شود فقط یک راه وجود دارد، همانند آوری به مثل قرآن آوردن و چون قادر به هماوردی نیستند پس باید شک آنها فرو ریزد وباید بدانند که قرآن به علم خدا نازل شده، حال که همانند سازی محال است پس انسان باید شک و تردید را کنار بگذارد و به کلام الهی پاسخ گوید و خود را مستحقّ عذاب الهی نکند.
و از جمله سوره ها و آیات قرآن که ممکن است فرد در باره ی آن به خود شک و تردید را راه دهد، آیاتی است که از آینده بشر و از غلبه ی نور بر ظلمت و هکذا خبر داده، به دیگر عبارت احادیث مهدوی بر پایه های آیات قرآن نهاده شده و چون آیات قرآن از نزد غیر خدا نیامده، پس شالوده ی روایات مهدوی محکم است و اینجا نباید فرد از روی تعصّب احادیث را ردّ نموده و آنها را خرافه داند، به دو دلیل:
- مقام معیّت و همراه بودن قرآن و اهل بیت در حدیث ثقلین متواتر بین شیعه و سنّی. پس وقتی که خدا می گوید: «لیظهره علی الدّین کلّه» تا آن را (یعنی دین خدا و یا خود امام زمان را) بر همه ی دین (و یا بر هر چه که دین است) غلبه دهد. این غالب شدن دین با جفت و عِدل قرآن یعنی اهل بیت همراه است.
- محکم بودن سند بسیاری از احادیث مهدویّت که از رسول خدا (ص) در باره ی حضرت مهدی (ع) نقل شده و اگر در بین این احادیث حدیثی با صفت سند همراه باشد مجموعه روایات از رسول خدا (ص) در باره حضرت مهدی (ع) تواتر معنوی دارند. یعنی ممکن است حدیثی با لفظ خاص متواتر نباشد و لکن مجموعه این روایات که اثبات کننده وجود حضرت مهدی (ع) است در ثبات این معنی که مهدی (ع) حق است و … اتفاق دارند و صاحب این سخنان همان امین بر وحی الهی است که قلبش وعاء و ظرف برای نزول قرآن است : «و ما ینطق عن الهوی * ان هو الاّ وحیٌ یوحی» (نجم ۳ و ۴) پیامبر از روی هوا و هوس سخن نمی گوید، نیست آن جز وحیی که به او پیوسته وحی می شود. و اینچنین است حال فرزندان معصومشان که آنان امینان بر حفظ آیات قرآن و تفسیر آنند.
خلاصه سخن این است چون قرآن و اهل بیت با هم اند و از یکدیگر جدا نیستند پس هر آیه ی قرآن می تواند مُبشّر (مژده دهنده) حضرت مهدی (ع) باشد. پس اذعان به این امر لازمه اش پذیرش روایات مهدویّت است و نیز محکم بودن سند بسیاری از روایات مهدوی بلکه تواتر معنوی این روایات که موجب یقین به صدور این روایات می شود.
اکنون برای اینکه خواننده محترم سخن ما را در متواتر بودن احادیث پیرامون حضرت مهدی (عج) تصدیق کند، نظر مبارکش را به قسمتی از کلام شیخ محمد منتصر کنّانی که مدیر اداره المجمع الفقهی الاسلامی از مؤسسه رابطه العالم الاسلامی یعنی دفتر ارتباطات جهان اسلام که در مکه ی معظمه مستقر است و نامبرده به پاسخ سؤالی در باره ی حضرت مهدی (ع) می پردازد و مدیر کل این مؤسسه محمد صالح قزاز با تأیید بیان شیخ منتصر که در ۳۱ ماه می ۱۹۷۶ میلادی نوشته شده و گفته اصحاب فضیلت شیخ صالح بن عنیمین و فضیلت شیخ احمد محمد جمّال و فضیلت شیخ احمد علی و فضیلت شیخ عبدالله خیّاط آن را امضاء نموده اند، جلب می کنیم:
و او آخرین خلفاء راشدین دوازده گانه ایست که از آنها نبیّ صلوات الله و سلامه علیه در صحاح (روایات صحیحه و یا کتب صحیحه) خبر داده و احادیث مهدی وارد شده از بسیاری از صحابه که آن را به رسول خدا صلی الله علیه و سلّم بالا می برند و از جمله ی آنان است:
عثمان بن عفّان و علیّ بن ابی طالب و طلحه بن عبدالله و عبدالرّحمن بن عوف و عبدالله بن عبّاس و عمّار بن یاسر و عبدالله بن مسعود و ابوسعید خدری و ثوبان و قرّه بن ایاس مزنی و عبدالله بن الحارث بن جزء و ابوهریره و خدیفه بن یمان و جابر بن عبدالله و ابوأمامه و جابر بن ماجد صدفی و عبدالله بن عمر و انس بن مالک و عمران بن حصین و امّ سلمه.