پایگاه اطلاع رسانی استاد غلامحسین خالقی
بخش چهارم, عطسه وسخن إمام درلحظه ی ولادت
شیخ صدوق(ره) از دو نفر از مشایخ حدیثی خویش به نامهای محمدبن علی بن ماجیلویه و احمدبن محمدبن یحیی العطّار رضی الله عنهما و این دو از محمد بن یحیی العطّار از حسین بن علی نیشابوری حدیثاً و او از سید جلیل القدر ابراهیم بن محمّد بن عبدالله بن موسی بن جعفرعلیهما السلام از سیّاری او گفت: نسیم و ماریه مرا حدیث کردند:
وقتی که صاحب الزّمان علیه السلام ازشکم مادرش فرو افتاد در حالیکه بر دو زانو قرار گرفته بود و در آن حالت دو انگشت سبّابه اش را به سوی آسمان بلند کرده سپس عطسه زد پس گفت:
“ألحمدلله ربّ العالمین و صلّی الله علی محمّد وآله، زعمت الظّلمه أنّ حجّه الله داحضه لوأُذن لنا فی الکلام لزال الشّکّ”
ستمکاران گمان می کنند که حجّت خدا نابود است این درحالی است که اگر به ما إجازه ی در سخن داده می شد هر آینه شکّ برطرف می گشت.
سیّدموسوی مزبور گفت: نسیم خادم أبی محمد-یعنی إمام عسکری(ع)- مراحدیث نمود که یک شب بعد از ولادتش بر او – یعنی إمام زمان(ع)- وارد شدم پس نزد آقا عطسه زدم . پس به من فرمود:یرحمُکِ اللهُ
گفت من به آن خوشحال شدم.پس به من گفت:
آیا به درباره ِی عطسه مژده ندهم؟
گفتم :آری ای مولایم. پس گفت : “هو و أمان من الموت ثلاثه أیّام”
آن امان ازمرگ تاسه روز است.