پایگاه اطلاع رسانی استاد غلامحسین خالقی
۳-المضطر
که این اسم شریف در این آیه مبارکه تجلی یافته : «أَمَّن یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیَکْشِفُ السُّوءَ » ( نمل – ۶۲ ) .
یا بلکه کسی که جواب میدهد آن مضطر یا کامل در اضطرار را آنگاه که او را بخواهد و از او بدی را برطرف کند .
در تفسیر نور الثقلین ج ۴ ص ۹۴ حدیثی را در این باب با اسناد متصلش از امام صادق علیه السلام نقل می کند که فرمود :
نزلت فی القائم من ال محمد علیهم السلام ، هو و الله المضطر اذا صلی فی المقام رکعتین و دعا الی الله عز و جل فاجابه و یکشف السوء و یجعله خلیفه فی الارض .
( آیه امَّن یُجیب ) درباره ی قائم از آل محمد – که بر همه آنان درود باد – نازل شده او بخدا قسم مضطر است هر گاه در مقام یعنی پشت مقام ابراهیم دو رکعت نماز گذارد و به سوی خدای عزوجل دعا کند پس خدااو را جواب دهد و بدی را برطرف کند و او را جانشین در زمین گرداند .
حال که امام صادق علیه السلام تفسیر المضطر را به امام قائم مهدی تنزیلی ذکر می کنند نه تاویلی پس المضطر در این آیه خود امام زمان می شود و المضطر نامی از نامهایش که گویا در عالم فقط « المضطر » کامل در اضطرار یک نفر است و بس ، دیگران اضطرار شان جلوه ای از اضطرار اوست هیچکس ازآغاز خلقت تا لحظه ی ظهوراضطرارش به اندازه ی اضطرارحضرت مهدی روحی له الفداءنیست این چه اضطراری است خداداندواولیاءش که راسخان در علم وحقایق پشت پرده ی عالمنداینجاست که عزیزم وقتی دست به دعا برمی داری واین آیه مبارکه راتلاوت می کنی بهوش باش که چه می گویی وآیامی دانی که در آن لحظه داری برفرج امام زمان دعامی کنی حال اینگونه توجه کن (دروقت قرائت این آیه)
یابلکه کسی که جواب می دهد آن مضطّر رایعنی مهدی(ع)راوبدی راازاوبرطرف می کند
ویااینگونه
ای کسی که جواب می دهی مضطّررا-همان کامل در اضطرارمهدی را- وبدی رازاوبرطرف می کنی.
واگرمن وشمادروقت دعابه این حالت برسیم چه بسا همه ی غمها ی خودمان را فراموش کنیم وتنها براضطرارآقاگریه کنیم وفرجش راازخداطالب شویم وهیچ بنده ای به این حالت نرسدجز اینکه اضطراراونیزبرطرف شود.
کلام امام صادق علیه السّلام گویای شدّت اضطرارامام قائم مهدی درعصر غیبت گروهی ازاصحاب امام صادق بنامهای:مفضّل بن عمر،ابوبصیر،ابان بن تغلب برحضرت ابی عبدالله امام صادق علیه السّلام واردشدندوآن درحالی بودکه امام برروی خاک نشسته بودندوعبائی موئین که بافت خیبربودبه تن داشتندوشدیداًگریه می کردومشاهده کردندکه امام می فرمود:
سیّدی غیبتک نفت وُقادی،وَضَیَّقت عَلَیَّ مِهادی،وابتَزّت مِنّی راحَهَ فؤادی
آقای من –تصوّر-غیبتت خواب راازمن ربوده وبرمن گهواره ام(یعنی گهواره ی گسترده ی زمین)راتنگ نموده وازمن راحتی دلم راربوده.
سیّدی غیبتک اَوصَلَت مُصابی بفجایع الَابدوفقدالواحدبعدالواحدیفنی الجمع والعدد
سیّدمن غیبتت پیوندداده مصیبت دیدگی مرابه مصیبت های سنگین همیشگی وازدست دادن یکی بعدازدیگری که جمع وعددراازبین می برد.
وخلاصه وقتی که امام بیادمصائب گذشته می افتندبه شدّت ازذکرآن مصائب به یادشدّت مصائب در عصر غیبت فرزندشان می افتند یابه یادخودغیبت آقا، سنگینی غیبت آقاهم طراز باسنگینی غم مصائب گذشته بلکه سنگین تراز گذشته،حال چه شده که امام آن رااین چنین سنگین میبیند ازخود چیزی نمی گوییم تادگرباره کلامی از خوداین عزیزان لمس کنیم والحمدلله اول واخر.