کلمات نورانی امام زمان از آغاز تا کنون-قسمت پانزدهم

بخش پانزدهم: منتظر اذن امام برای سفرحج

علی بن محمد عن ابی عبدالله بن صالحٍ قال خرجت سنه من السنین الی بغداد فاستاذنت الخروج (۳۵۲)سالی ازسالها  به سوی بغداد ازدیارخویش بیرون امدم پس ازحضرتش اذن برای سفر حج درخواست نمودم پس به من اذن داده نشد (هیچ اذنی ازامام) برای خروج صادرنشد. قافله ها به سوی نهروان برای به هم پیوستن به یکدیگر و آماده شدن برای حرکت جمعی و یا پیوسته حرکت کردند و من۲۲ روز همچنان ماندم  تا از امام برایم اذنی صادر شود. سپس به من إذن برای حرکت در روز چهارشنبه صادرشد و به من فرمان رسید: در روز چهارشنبه بیرون شو. پس من بیرون شدم در حالی که از رسیدن به قافله ناامید بودم. پس به نهروان رسیدم و قافله همچنان سر پا بود و تنها فاصله ما تا حرکت فقط علف دادن مرکب سواریم بود. پس قافله کوچ نمود و من هم کوچ کردم و این درحالی بودکه-از ناحیه ی امامم – برای من دعای به سلامت شد پس با هیچ بدی روبرو نشدم و الحمدلله.

عزیز همسفر کوی عشق وصال مولا ببین بعض شیعیان درعصرغیبت صغرای مولانا المهدی صلوات الله علیه حتی در سفر واجب حجّ بر امامشان پیشی نمی گرفتند راستی چه ایمانی و معرفتی به امام زمان داشتند قل اعملوی خدا را با گوش دل شنیدند برای حجّ آماده شدند و چون سیری الله عملکم و رسوله و المؤمنون را تدبّر نمودند دانستند که إمامشان براعمالشان نظاره گر است لذا به حکم این آیه تعیین ساعت خروج را به امامشان محوّل نمودند.

خوش آن روی وخوش آن بوی           خوش آن جام و خوش آن وصل

خوش آن دست و خوش آن سیب        خوش آن عشق وخوش آن رسم

مولایمان هرگز روح ما قرار نگیرد تا بی قرار تو نشود، پس قرار از ما بگیر تا جان ما در قرارگاهت مستقرّ شود. عاقل آن است که دیوانه ی تو شود براستی این چه عقلی است که نیابد “بقیّهالله خیر لکم إن کنتم مؤمنین”(هود۸۵)